http://www.discoradio2012.listen2myradio.com/

«Εφυγε» ο κιθαρίστας Garry Moore

«Εφυγε» ο κιθαρίστας Garry Moore

Σε ηλικία 58 ετών «έφυγε» από τη ζωή ο κιθαρίστας Garry Moore. Οπως ανακοίνωσε ο μάνατζέρ του, πέθανε στην Ισπανία όπου περνούσε τις διακοπές του. 

Ο Garry Moore καταγόταν από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας (Ολστερ). Ξεχώρισε για τις συνθέσεις του στη blues, hard rock και jazz μουσική.

Σε ηλικία 16 ετών μετακόμισε από το Μπέλφαστ στο Δουβλίνο για να αρχίσει μια μακρόχρονη και θρυλική πορεία στον χώρο της ροκ μουσικής. Συνεργάστηκε με το το ιρλανδικό ροκ συγκρότημα των Thin Lizzy, αντικαθιστώντας τον Eric Bell.

Αξέχαστες επιτυχίες του είναι Still Got The Blues, Empty Rooms, Walking by my self, The Stumble, The Prophet, I can't wait until tomorrow.

Οι συνθήκες του θανάτου του παραμένουν έως τώρα άγνωστες, καθώς ο μάνατζέρ του μιλώντας με τον Τύπο δεν θέλησε να αναφερθεί σε αυτές.

Frank Sinatra (Βιογραφία)

Ο Francis Albert Sinatra γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1915 στο New Jersey. Τότε κανείς δεν φανταζόταν ότι ο Frank θα γινόταν η μεγαλύτερη φωνή του 20ού αιώνα. Για τι να πρωτομιλήσει κανείς; Για τις ζωντανές εμφανίσεις του; Για τις κινηματογραφικές του επιτυχίες ως ηθοποιός; Για το απίστευτο δισκογραφικό του έργο; Η μυθική καλλιτεχνική πορεία του κάλυψε περισσότερο από μισό αιώνα.

 Οι γονείς του Ιταλοί μετανάστες που πήγαν στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη.

Ο πατέρας του εργαζόταν στο πυροσβεστικό σώμα του New Jersey, στις φτωχογειτονιές του οποίου μεγάλωσε ο Frank. Από μικρός ήθελε να δουλέψει σκληρά και να γίνει κάτι σημαντικό. Ξεκίνησε με μικροεμφανίσεις στο ραδιόφωνο και σε συνοικιακά μουσικά κλαμπ που λίγο αργότερα τον οδήγησαν πολύ νέο ακόμη στη θέση του τραγουδιστή σε φημισμένες μπάντες. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική έγινε στο Major Bowes Amateur Hour σαν μέλος των Hoboken Four.

Όμως ο Sinatra ήξερε κατά βάθος ότι ήταν γεννημένος για σόλο τραγουδιστής.

Στη αρχή πήρε μέρος σε διάφορες μικρές θεατρικές παραστάσεις.

Κάποια στιγμή γνώρισε τον τρομπετίστα Harry James που εκείνη την εποχή είχε αφήσει την μπάντα του Benny Goodman για να ακολουθήσει σόλο καριέρα.

Ο James έψαχνε για έναν νεαρό τραγουδιστή και ο Sinatra ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν. Η επιτυχία που γνώρισε ως μέλος των James Band τον οδήγησε σε μια άλλη γνωριμία, καθοριστική για τη ζωή του. Ο Frank γνώρισε το βασιλιά του Swing, τον τρομπονίστα Tommy Dorsey και ξεκίνησε live εμφανίσεις στο πλευρό του. Μετά τα χρόνια της συνεργασία του με τον Tommy Dorsey, ο Sinatra ηχογράφησε μερικές συλλογές στην RCA και αναδείχτηκε βαθμιαία σε μία από τις δημοφιλέστερες προσωπικότητες των showbiz, του θεάτρου, του ραδιοφώνου, των νυχτερινών κέντρων και του σινεμά.

 Η σόλο καριέρα του Frank Sinatra, ξεκίνησε ουσιαστικά το 1942.

Η επιρροή του στις νέες γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια άρχισε να γίνεται τόσο μεγάλη ώστε πολύ γρήγορα απόκτησε ένα σημαντικό αριθμό θαυμαστριών. Αργότερα η ερωτική του ζωή θα απασχολούσε πολλές φορές τον τύπο, με τρεις γάμους και αμέτρητες σχέσεις οι περισσότερες από αυτές με διάσημες γυναίκες.

Θα έλεγε κανείς ότι η καριέρα του χωρίζεται σε τρία στάδια ανάλογα με τις δισκογραφικές εταιρίες όπου ηχογράφησε τα τραγούδια του: Την εποχή της Columbia την οποία ακολούθησε η εποχή της Capitol και τέλος, η εποχή της Reprise.

Κατά τη γνώμη αρκετών, η χειρότερη από αυτές τις περιόδους ήταν η εποχή της Columbia κι αυτό γιατί εκείνη την εποχή ο Sinatra δεν ήταν και τόσο ικανοποιημένος από το υλικό που ηχογραφούσε. Αντίθετα η εποχή που συνεργάστηκε με την Capitol, του χάρισε πολλές καλές στιγμές. Μια από αυτές ήταν το βραβείο για το ρόλο του στο φιλμ "From Here To Eternity".

 Ωστόσο υπήρχε κάτι που δεν τον ικανοποιούσε. Έτσι αποφάσισε να ιδρύσει τη δεκαετία του '60 τη δική του δισκογραφική εταιρία, την Reprise, που υπάρχει μέχρι σήμερα ως θυγατρική της Warner Bros. Τα χρόνια της Reprise ήταν και τα πιο δημιουργικά της ζωής του ("New York, New York", "My Way", "Strangers In The Night") χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε και άτυχες στιγμές. Η εικόνα που δημιουργήθηκε τότε για το άτομό του δεν διέφερε και πολύ από την εικόνα που είχε μέχρι το τέλος της ζωής του, την εικόνα ενός σκληρού και αδίστακτου ατόμου και συνάμα ενός εκπληκτικού showman στη σκηνή και φυσικά ενός καταπληκτικού τραγουδιστή που όμοιός του δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Φήμες περί "υπογείων" γνωριμιών και διασυνδέσεων με τη μαφία και τα ναρκωτικά, για ξέφρενες και οργιώδεις νύχτες προσπάθησαν πολλές φορές να αμαυρώσουν το όνομά του.

Πολλοί τον κατηγόρησαν ως βασανιστή, ως έναν αδίστακτο άνθρωπο που μπορούσε να φτάνει μέχρι το φόνο προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει. Ευτυχώς όλα αυτά ήταν απλά φήμες.

 Παράλληλα, την εποχή της Reprise, ξεκίνησε και η καριέρα του στο σινεμά. Χωρίς να έχει παρακολουθήσει κάποια σχολή, χωρίς να έχει διδαχθεί υποκριτική, ο Sinatra ήταν αυθόρμητος ηθοποιός που υποδυόταν ρόλους χάρις στο ένστικτό του . Προτιμούσε να ερμηνεύει ρόλους που έμοιαζαν με τον εαυτό του.

 Ερμηνευτής, ηθοποιός, showman. Εκπληκτικός και μοναδικός σε όλα χωρίς να έχει φοιτήσει σε καμία σχολή θεάτρου. Αργότερα κάτοχος μετοχών σε εστιατόρια, καζίνα, ιπποδρόμους.

 Το 1952 η καριέρα του έμοιαζε προς στιγμή τελειωμένη εξαιτίας μια ξαφνικής αιμορραγίας στις φωνητικές του χορδές. Ο Frankie έχανε τη φωνή του, τότε ικέτευσε κυριολεκτικά τους παραγωγούς της Columbia να τον συμπεριλάβουν στο cast του δραματικού φιλμ του Φρεντ Τσίνεμαν "Όσο υπάρχουν άνθρωποι" για μια εξευτελιστική αμοιβή 8.000 δολαρίων. Φυσικά αποζημιώθηκε και με το παραπάνω και όλα αυτά χάρις στο κουράγιο και την επιμονή του, κερδίζοντας παράλληλα την υποστήριξη των κριτικών αλλά και το πρώτο Oscar στην κατηγορία του B' ανδρικού ρόλου.  Η επιτυχία του επαναλήφθηκε δύο χρόνια αργότερα με την ταινία του Ότο Πρέμινγκερ "O άνθρωπος με το χρυσό χέρι" (The Man With The Golden Arm -1955) στο ρόλο του ναρκομανή ντράμερ. Στην ταινία αυτή υποψήφιος για το ρόλο ήταν και ο Marlon Brando. Όμως ο Sinatra τον πρόλαβε καθώς δέχθηκε αμέσως να παίξει στο φιλμ χωρίς να έχει διαβάσει ολοκληρωμένο το σενάριο. Αυτό ήταν κάτι που εξόργισε τον Brando και επέτεινε τη μεταξύ τους διαμάχη που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα στα γυρίσματα του μιούζικαλ "Μάγκες και κούκλες". Πάντως ένα ήταν σίγουρο. Η "χαμένη" φωνή επέστρεψε δριμύτερη και πιο ώριμη. Η φήμη και τα πλούτη του είχαν αρχίσει να αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '50 το όνομά του ήταν ήδη θρύλος.

 Συνέχισε να κάνει εμφανίσεις που πραγματικά έμειναν στην ιστορία. Συμμετείχε σε ταινίες όπως το "Suddenly" (1954) και το "The Manchurian Candidate" (1962). Αξίζει να αναφερθούμε επίσης σε δύο βασικά musicals που έκανε στην αρχή της καριέρας του μαζί με τον Gene Kelly: "Βίρα τις Άγκυρες" (1945) και "Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες" (1949). Επίσης με τον Marlon Brando συμπρωταγωνίστησε στην ταινία "Μάγκες και Κούκλες" (1955) όπου η ήδη τεταμένη σχέση των δύο συμπρωταγωνιστών οδηγήθηκε σε πραγματικό μίσος κυρίως από τον Brando προς τον Frankie. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '60 ερμήνευσε λιγότερο σημαντικούς ρόλους με εξαίρεση τους "Rat Pack" με τον Dean Martin και τον Sammy David Jr. Από τα τελευταία φίλμς της καριέρας του, τα καλύτερα ήταν το The Detective" (1968) and "Ocean's Eleven" (1960). Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Francis Ford Coppola στο "Νονό" δημιούργησε μια φιγούρα όμοια με αυτήν του Sinatra. 

O Coppola όταν δημιουργούσε τη μορφή του "βαπτιστικού" ερμηνευτή Johnie Fontana είχε στο νου του την εικόνα του Frankie και τις υπόγειες σχέσεις του με τη μαφία. Ο τελευταίος ρόλος του Frank Sinatra σε ταινία ήταν το 1980 στο φιλμ "The First Deadly Sin" που σήμανε και το τέλος της καριέρας του ως ηθοποιός.

 Η ζωή του Sinatra γυρίστηκε και στην τηλεόραση με τη βοήθεια της κόρης του Frank, Tina. Στη μίνι σειρά "Sinatra" (1992) με τον Philip Casnoff στο ρόλο του Franky. Το καλύτερο κομμάτι της ζωής του ήταν φυσικά η μουσική. Δεκάδες άλμπουμς στο ενεργητικό του που τα περισσότερα από αυτά ακούστηκαν και στην παραπάνω τηλεοπτική σειρά ερμηνευμένα από τον ίδιο αλλά και από τον Αυστραλό ηθοποιό Tom Burlinson. Ήταν μια εξαιρετική παραγωγή που θα χαιρόταν ακόμα και ο πιο απαιτητικός θαυμαστής του Sinatra.

 Το 1994 στην απονομή των βραβείων Grammy, ο Frank Sinatra πρόσθεσε στη συλλογή του ένα βραβείο για την προσφορά του στη μουσική. Το βραβείο παρέδωσε στο Sinatra, o ιδρυτής των U2 και φανατικός θαυμαστής του, o Bono.

Όταν ο Franky ανέβηκε στη σκηνή οι πάντες μαγεύτηκαν κυρίως από τον τρόπο που μιλούσε για τη Νέα Υόρκη και του θαυμαστές του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Sinatra αποφάσισε να αποσυρθεί από το ρόλο του performer και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στην πολυτελή βίλα του στο Beverly Hills. Αν και είχε σταματήσει να ηχογραφεί δίσκους, τα βραβεία συνέχιζαν να πλουτίζουν τη συλλογή του. Όταν μάλιστα έκλεισε τα 80στά του γενέθλια, πολλοί καλλιτέχνες εμφανίστηκαν σε ένα show στην τηλεόραση ερμηνεύοντας τραγούδια του. Ήταν αδύνατο να ξεχάσει κανείς έναν τέτοιο άνθρωπο.  Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ο Frank Sinatra ήταν ο δημοφιλέστερος τραγουδιστής του 20ου αιώνα. Ήταν ο άνθρωπος με τη βελούδινη φωνή. Η φωνή που λάτρεψαν οι γυναίκες και μιμήθηκαν οι άντρες. Καρδιο-κατακτητής, με τρεις γάμους και πάμπολλες σχέσεις. Ανάμεσα στις ερωμένες του η Grace Kelly, η Mia Farrow, γυναίκες που καλλιέργησαν το "μύθο των μπλε ματιών". Ο Frankie ήταν μια πληθωρική μορφή που απασχόλησε, απασχολεί και θα απασχολεί την καλλιτεχνική κοινότητα και το μουσικο-κινηματογραφόφιλο κοινό. Πάντα επίκαιρος (αυτό αποδεικνύουν και οι προσπάθειες νέων καλλιτεχνών να αγγίξουν το μύθο-Sinatra, κάτι αδύνατο βέβαια όπως αποδείχθηκε στο παρελθόν στην περίπτωση του Harry Connick Jr και όπως σήμερα με τον Robbie Williams που προσπάθησε να δημιουργήσει την εικόνα του νέου Frank χωρίς όμως να έχει τη σιγουριά και τη στιβαρότητα του Cool Frankie.

 Το 2002 στις κινηματογραφικές αίθουσες προβλήθηκε το remake του κλασικού "Ocean's Eleven" με τον Clooney στο ρόλο που είχε ο Frankie το 1960, χωρίς όμως να φτάσει ούτε καν στο ελάχιστο την cool ανδροπαρέα των Rat Pack.

 Στις 14 Μαΐου του 1998, ο Sinatra έφυγε από τη ζωή πεθαίνοντας από καρδιακή προσβολή. Άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Cedars-Sinai Hospital στο Los Angeles. Τα μπλε μάτια έκλεισαν για πάντα. Το Empire State φωτίστηκε γαλάζιο ενώ το Las Vegas βυθίστηκε στο σκοτάδι. Φόρος τιμής στο θρύλο που μας έκανε όλους να λατρέψουμε τη φωνή του και να ονειρευτούμε.

Emma Shapplin (Βιογραφία)

Το πραγματικό όνομά της είναι Crystele Joliton. Η Emma Shapplin γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1971 στο Παρίσι. Ο πατέρας της ήταν αστυνομικός και η μητέρα της γραμματέας. Έχει μια μεγαλύτερη αδελφή. Όταν ήταν μικρή η Crystele (Emma) έμοιαζε με αγοροκόριτσο. Της άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο και να σκαρφαλώνει στα δέντρα και δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για τη μουσική ή το τραγούδι. Στα 14 της χρόνια άρχισε να αλλάζει. Αφορμή μια 70χρονη καθηγήτρια μουσικής που η νεαρή Emma γνώρισε χάρις σε κάτι φίλους της. Η ηλικιωμένη καθηγήτρια η οποία στα νιάτα της ήταν μεγάλη τραγουδίστρια, ξεκίνησε να μαθαίνει στην Emma τραγούδι.

Η νεαρή μαθήτρια που μέχρι τότε απεχθανόταν το σχολείο και το διάβασμα, έδειξε ένα ζωηρό ενδιαφέρον όχι για τα βιβλία αλλά για το τραγούδι. Σιγά-σιγά άρχισε να ανακαλύπτει έναν καινούργιο εαυτό που γεννιόταν μέσα από τη μουσική. Η Emma περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της εξασκώντας τη φωνή της. Κάτω από τις υποδείξεις της καθηγήτριάς της, το ταλέντο της άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια. Το ταλέντο μιας εξαιρετικής σοπράνο φωνής που ανακαλύφθηκε χάρις στην 70χρονη καθηγήτρια, τη μόνη που ενθάρρυνε τότε την νεαρή κοπέλα. Αντίθετα, οι γονείς της Emma δεν φάνηκαν στην αρχή να ενθουσιάζονται και τόσο με το ταλέντο της κόρης τους. Αν και η Crystele (Emma) είχε κλείσει ένα χρόνο κάνοντας εξάσκηση, οι γονείς αρνούνταν να της δώσουν την ευκαιρία να συνεχίσει τα μαθήματα τραγουδιού.

Και δεν ήταν μονάχα αυτό. Την εμπόδισαν να πάρει μέρος στη χορωδία του σχολείου της ενώ παράλληλα την πίεζαν να κάνει κάτι πιο "σοβαρό" στη ζωή της, γραμματέας για παράδειγμα. Η Emma παραδεχόταν ότι εκείνη η περίοδος ήταν από τις πιο άσχημες της ζωής της. Οι γονείς της την πίεζαν να κάνει κάτι άλλο από αυτό που εκείνη ήθελε. Μέσα της όμως η νεαρή κοπέλα έκανε τα δικά της όνειρα. Ένα από αυτά ήταν να τραγουδήσει την άρια "Η Βασίλισσα της Νύχτας" από την όπερα του Μότσαρτ "Μαγικός Αυλός".

 Τελικά ένα hard rock συγκρότημα οι North Wind της πρότεινε να κάνει τα κύρια φωνητικά και εκείνη άδραξε την ευκαιρία. Μέσα σε τρεις εβδομάδες είχε αφήσει στην άκρη το κλασικό τραγούδι και τις ασκήσεις για σοπράνο φωνές αφού το στυλ της ταίριαζε περισσότερο στο ύφος του συγκροτήματος. Στο μεταξύ είχε υποκύψει στις επιθυμίες των γονιών της και είχε ξεκινήσει να μελετά για να πάρει το δίπλωμα 'baccalaureat'. Δεν πέρασε όμως τις εξετάσεις. Ήταν 18 χρονών και η αποτυχία της δεν την ενόχλησε καθόλου. Εξάλλου είχε όλη τη ζωή μπροστά της για να αποφασίσει τι θα έκανε. Και σίγουρα είχε τα δικά της σχέδια για το μέλλον.

Κάποια στιγμή της δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσει το διάσημο Γάλλο συνθέτη Jean-Patrick Capevielle. Του ζήτησε μάλιστα να συνθέσει ένα ολόκληρο άλμπουμ για χάρη της.

 Το "Spente le stele" και το "Cuor Senza Sangue" ήταν τα πρώτα singles που ξεχώρισαν από το ντεμπούτο άλμπουμ της "Carmine Meo". Το κοινό ενθουσιάστηκε. Την αγάπησε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Το άλμπουμ της πήγε στην κορυφή του Γαλλικού chart πουλώντας 100.000 κόπιες μέσα στους τρεις πρώτους μήνες κυκλοφορίας του. Λίγο αργότερα χάρισε στην Emma Shapplin τον πρώτο της χρυσό δίσκο. Αυτή η ανέλπιστη επιτυχία πολύ γρήγορα απλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη και το άλμπουμ της κυκλοφόρησε σε 26 χώρες. Συναγωνίστηκε μάλιστα δισκογραφικές δουλειές της Madonna και της Celine Dion. H Emma Shapplin έγινε ιδιαίτερα γνωστή στον Καναδά, τον Λίβανο, το Μεξικό, τη Νέα Ζηλανδία και στην Ελλάδα.

 Και όλα αυτά δίχως ένα κοντσέρτο μια και δεν δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στο να δίνει συναυλίες. Ούτε μία live εμφάνιση μέχρι τη στιγμή που έδωσε την πρώτη της συναυλία στις Βρυξέλλες τραγουδώντας μαζί με τον Julien Clerk. H Emma Shapplin είχε την ίδια ευχάριστη εμπειρία και στο Παρίσι όταν τον Απρίλιο του 1998 εμφανίστηκε στο Bercy Stadium μπροστά σε ένα κοινό 16.000 ατόμων.

Μέσα στο 2002 η Emma (Crystele) υπέγραψε συμβόλαιο με την καινούργια εταιρία Ark21 και στα μέσα Μαΐου κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο "Etterna" . Στο άλμπουμ αυτό τα περισσότερα τραγούδια είναι γραμμένα από την ίδια, τραγούδια που κλείνουν μέσα τους όλα της τα όνειρα.

Barbara Streisand (Βιογραφία)

 

 Το όνομά της είναι Barbara Joan Streisand. Γεννήθηκε στις 24 Απριλίου του 1942 στο Brooklyn. Οι γονείς της Emanuel and Diana Streisand ήταν συνεπαρμένοι από τη γέννηση της κόρης τους που ήρθε στον κόσμο επτά χρόνια μετά τη γέννηση του γιου τους Sheldon. Κανείς όμως δεν περίμενε τι ήταν αυτό που θα συνέβαινε στο μέλλον αλλάζοντας τη ζωή της μικρής Barbara. Ο πατέρας της, Emmanuelle (χαϊδευτικά τον φώναζαν Manny), ήταν ένας αθλητικός τύπος με μεγάλη ενεργητικότητα. Γινόταν αμέσως αξιαγάπητος σε όσους τον γνώριζαν. Εκείνος με τη σειρά του, θα έκανε τα πάντα για να είναι η οικογένειά του ευχαριστημένη. Όταν λοιπόν γεννήθηκε η Barbara, ο Manny αποφάσισε να πιάσει μια καλοκαιρινή δουλειά προκειμένου να ανταποκριθεί σε όλες τις οικονομικές απαιτήσεις που συνεπάγεται η γέννηση ενός παιδιού. Η γυναίκα του Diana ήταν από την αρχή αντίθετη με την απόφασή του αυτή, σαν να είχε μια προαίσθηση ότι κάτι άσχημο θα συνέβαινε, δεν είπε όμως τίποτα. Έτσι, ολόκληρη η οικογένεια, εγκατέλειψε το αγαπημένο διαμέρισμα στο Brooklyn και μετακόμισε στα βουνά Catskill, εκεί όπου ο Manny επρόκειτο να ξεκινήσει τη νέα του δουλειά. Όπως αποδείχθηκε, η δουλειά ήταν πολύ κουραστική για τον 35χρονο άνδρα. Μέσα σε όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν και οι χρόνιες ημικρανίες από τις οποίες εκείνος υπέφερε, εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος που είχε πάθει το 1930, πριν ακόμα παντρευτεί. Οι πρώτες κρίσεις επιληψίας δεν άργησαν να φανούν και οι γιατροί δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι αν αυτές οι κρίσεις θα επαναλαμβάνονταν στο μέλλον. Όταν ο Manny ξεκίνησε τη νέα του δουλειά, οι ημικρανίες άρχισαν να γίνονται ολοένα και συχνότερες. Κάποια στιγμή οι ημικρανίες ήταν τόσο έντονες που ο οργανισμός του δεν άντεξε. Λίγες ώρες αργότερα ο Manny, ο αγαπημένος πατέρας της Barbara και τον Sheldon, δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Το τραγικό γεγονός συνέβη ένα απόγευμα του Αυγούστου του 1943 και από τότε η ζωή της Barbra άλλαξε για πάντα.

 Ταραγμένη η μητέρα τους Diana, μην έχοντας προλάβει να αποταμιεύσει κάποια χρήματα, αναγκάστηκε να μετακομίσει με τα δυο της παιδιά στο μικρό διαμέρισμα των γονιών της στην Pulaski Street του Brooklyn. Το σπίτι δεν είχε καν σαλόνι, μήτε ένα καναπέ. Μεγαλώνοντας η Barbara, θυμόταν τις δύσκολες στιγμές που πέρασε τότε, που είχε την εντύπωση ότι ένας καναπές ήταν προνόμιο μόνο των πλουσίων. Ο αδελφός της Sheldon έλεγε ότι δεν υπήρχε καν αγάπη μέσα σε εκείνο το σπίτι. Η μητέρα τους είχε σοκαριστεί από τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της και ήταν συνεχώς μέσα στη θλίψη.

 Η μικρή Barbara προσπάθησε να βρει τρόπους να περνά το χρόνο της διασκεδάζοντας μόνη της. Παρίστανε πως διοργάνωνε απογευματινά πάρτι, όπου σερβίριζε τσάι στις κούκλες της. Ντυνόταν με τα ρούχα της μαμάς της και αργότερα έμαθε να χρησιμοποιεί και το make up της και να βάφεται μπροστά στον καθρέφτη. Περνούσε αμέτρητες ώρες τραγουδώντας μέσα στο σπίτι. Μερικοί από τους γείτονες είχαν ενοχληθεί, άλλοι όμως ένιωθαν μεγάλη ευχαρίστηση ακούγοντας τη μικρή να τραγουδά. Η μητέρα της θυμάται ότι η κόρη της πρώτα τραγούδησε και μετά μίλησε. Όταν η Barbara ξεκίνησε το σχολείο, απέκτησε τις πρώτες της φίλες. Το 1949 η μητέρα της την έστειλε σε άλλο σχολείο γιατί δεν μπορούσε να πληρώνει τα δίδακτρα του πρώτου. Αν και η μικρή ήταν πολύ συναισθηματική και ευαίσθητη, μπορούσε να αποκτά εύκολα νέους φίλους. Όταν ήταν δέκα ετών, είχε πάει στο σπίτι μιας φίλης της. Εκεί ανακάλυψε ένα "μαγικό" κουτί, την τηλεόραση. Ο κόσμος της T.V. φάνταζε τόσο μαγικός μπροστά στα μάτια της. Ένας αλλιώτικος κόσμος, χαρούμενος και συνάμα εντυπωσιακός. Τότε ήταν που σκέφτηκε για πρώτη φορά στη ζωή της ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός.  

Στο μεταξύ η μητέρα της, προσπαθώντας να ξεπεράσει το χαμό του συζύγου της, γνώρισε έναν άλλο άντρα τον Louis, ο οποίος τελικά έστω και καθυστερημένα την παντρεύτηκε ενώ εκείνη ήταν έγκυος στον ένατο μήνα. Δύο εβδομάδες μετά το γάμο τους, γεννήθηκε η Rosalind. Όμως ο Louis δεν αποδείχθηκε σωστός απέναντι στη νέα του οικογένεια. Αρνιόταν να τους υποστηρίξει οικονομικά λέγοντας συνεχώς ότι δεν είχε χρήματα. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Έκανε συνεχώς διακρίσεις, δείχνοντας φανερά την αγάπη του προς τη φυσική του κόρη σε βάρος των δύο άλλων παιδιών, τα οποία και παραμελούσε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανε αυτή τη διάκριση ακόμα και μπροστά σε φίλες της Barbra. Αργότερα ο Louis άρχισε να παραμελεί και την σύζυγό του Diana με αποτέλεσμα τα πράγματα να φτάσουν κάποια στιγμή στο απροχώρητο και το ανδρόγυνο να καταλήξει σε διαζύγιο.

 Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι η Barbara ζούσε σε ένα δικό της κόσμο που απείχε από την πραγματικότητα. Οι έλλειψη οικογενειακής θαλπωρής, της είχε δημιουργήσει διάφορα προβλήματα που είχαν να κάνουν με την εξωτερική της εμφάνιση. Νόμιζε ότι ήταν άσχημη. Επίσης στο μυαλό της υπήρχε συνεχώς η σκέψη ότι έπασχε από καρκίνο και ότι όλοι το ήξεραν αλλά κανείς δεν της το έλεγε. Της είχε καρφωθεί η ιδέα ότι θα πέθαινε από κάτι τέτοιο ή από καρδιακή προσβολή. Ένιωθε συνέχεια ένα σφύριγμα στα αυτιά της και φορούσε ωτοασπίδες για να αποφύγει οποιονδήποτε θόρυβο.

 Ο φανταστικός κόσμος μέσα στον οποίον ζούσε την έκανε να περνά αμέτρητες ώρες μπροστά στην τηλεόραση και να ονειρεύεται τη εντυπωσιακή ζωή τον μεγάλων τηλεοπτικών αστέρων. Όχι μόνο χρησιμοποιούσε το make-up της μαμάς της για να μάθει να βάφεται αλλά στο τέλος ξεκίνησε να καπνίζει και τα τσιγάρα της.

 Τον Σεπτέμβριο του 1955 η Barbara μπήκε με πολύ καλή σειρά στο Erasmus High School του Brooklyn, ένα από τα καλύτερα πρότυπα σχολεία για Ακαδημαϊκές σπουδές. Τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς με την άδεια της μητέρας της, πήγε για πρώτη φορά σινεμά στο Μανχάταν για να γιορτάσει τα 14α της γενέθλια και να δει "To Ημερολόγιο της Αννας Φρανκ". Βλέποντας την ταινία σκέφτηκε ότι θα μπορούσε κάποτε να ερμηνεύσει κι εκείνη ένα παρόμοιο ρόλο. Αυτή η σκέψη την οδήγησε στην απόφαση να ασχοληθεί στα σοβαρά με την ηθοποιία. Έτσι άρχισε να πηγαίνει σε διάφορες ακροάσεις. Μια από αυτές ήταν για το βασικό ρόλο στην ταινία του Otto Preminger "Saint Joan". Δυστυχώς αν και όλοι είπαν ότι η ικανότητα της στην υποκριτική ήταν εξαιρετική, το ρόλο κέρδισε η τυπικά όμορφη Jean Seberg. Η Barbara έπεσε σε κατάθλιψη αποδίδοντας τα πάντα στην εξωτερική της εμφάνιση.Αρχισε να έχει ακόμα πιο άσχημη ιδέα για τον εαυτό της.

 Στο μεταξύ στη ζωή της Diana επικρατούσε πάλι αναστάτωση. Εκείνη και ο Louis χώρισαν. Αν και της δόθηκε ένα χρηματικό ποσό, δεν ήταν αρκετό για να ισορροπήσει τα οικονομικά της προβλήματα. Έτσι αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά.

Η Barbara αναγκαζόταν να ντύνεται με παλιά ρούχα που ήταν εκτός μόδας και να προσέχει τη μικρή της αδελφή Rosalind ενώ η μητέρα της δούλευε. Όταν η Rosalind φαινόταν στρουμπουλή και χαριτωμένη, η Barbara φαινόταν κοκαλιάρα και άχαρη.

 Με τη μητέρα της να εργάζεται σκληρά, η Barbara ήταν τώρα ελεύθερη να περνά το χρόνο της όπως εκείνη ήθελε. Και αυτό που πραγματικά την ικανοποιούσε ήταν να πηγαίνει στο σινεμά συνεχίζοντας να ζει στο δικό της φανταστικό κόσμο των στρας. Άρχισε πάλι τις προσπάθειες για μια καριέρα ηθοποιού, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της. Παρακολούθησε ένα μαθητικό πρόγραμμα στο Cherry Lane Theater, παίρνοντας τελικά την άδεια της μητέρας της αφού της υποσχέθηκε πρώτα να φέρνει καλούς βαθμούς από το σχολείο.

 Όταν έγινε 17 ετών, η Barbara έπιασε την πρώτη της δουλειά στο Μανχάταν. Εν τω μεταξύ είχε τελειώσει το Γυμνάσιο αλλά παρόλο που είχε πολύ καλούς βαθμούς δεν ήθελε να ακολουθήσει ακαδημαϊκές σπουδές. Έτσι μετά από μερικές εβδομάδες αφότου αποφοίτησε, πήρε τις βαλίτσες της και πήγε στο Μανχάταν εκεί όπου μπορούσε να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Τότε αποφάσισε να αλλάξει την προφορά του ονόματος της για να το κάνει μοναδικό (Barbra). Εκεί συνάντησε τον Marty Erlichman που είναι μέχρι σήμερα ο μάνατζερ της. Αν και ποτέ δεν έχει υπογράψει μαζί του κάποιο συμβόλαιο, η συνεργασία τους συνεχίζεται με επιτυχία μέχρι σήμερα.

 Μέχρι τις μέρες μας, η Barbra Streisand παραμένει μια από τις πιο γνωστές τραγουδίστριες στην ιστορία της μουσικής, όπως επίσης και μια πολύ καλή ηθοποιός. Η καριέρα της ξεκίνησε στα 18 της, στις αρχές της δεκαετίας του '60, σαν τραγουδίστρια σε ένα νυχτερινό club στο Μανχάταν. Δύο χρόνια αργότερα ερμήνευσε τον πρώτο της ρόλο στο θεατρικό έργο του Broadway "I Can Get It For You Wholesale". Ηχογράφησε τον "Pins And Needles" που ήταν από τις πρώτες της δισκογραφικές δουλειές. Υπέγραψε με την Columbia Records και το πρώτο της άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1963. Ο δίσκος μπήκε στο Top10 κι έγινε χρυσός κάνοντας την Streisand από τα εμπορικότερα ονόματα στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '60. Μέχρι το 1964 είχε κάνει ήδη τρία επιτυχημένα άλμπουμς και ερμήνευσε τουλάχιστον για δύο χρόνια τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μιούζικαλ του Broadway "Funny Girl". Από το έργο ξεχώρισε το "People" που ήταν και το πρώτο Top10 single της. Το ομώνυμο άλμπουμ πήγε στο Νο 1 και ήταν ο πρώτος δίσκος για την Streisand που έφτασε στην κορυφή των albums.

 Κατά τη διάρκεια του 1963, η Barbra παντρεύτηκε τον συμπρωταγωνιστή της Elliott Gould, με τον οποίον όμως χώρισε το 1971. Η Barbra επέστρεψε στην τηλεόραση το 1965 όπου και παρουσίασε την εκπομπή "My Name Is Barbra" ενώ την επόμενη χρονιά παρουσίασε μια ακόμα τηλεοπτική εκπομπή την οποία ονόμασε "Color Me Barbra". Δύο χρόνια αργότερα, πήγε στο Hollywood για να κινηματογραφήσει το "Funny Girl" χάρις στο οποίο κέρδισε το πρώτο της Academy Award. Τη δεκαετία του '70 είχε ήδη γυρίσει τρία φιλμς, η δισκογραφική της καριέρα πήγαινε μια χαρά και όπως έδειχναν τα πράγματα ως ηθοποιός μπορούσε να φτάσει μέχρι το Las Vegas πριν καν κλείσει τα 30 της χρόνια. Αντί αυτού, συνέχισε να ηχογραφεί τραγούδια. Ένα από αυτά ήταν το Top10 "Stoney End" διασκευή του ομώνυμου κομματιού που είχε ερμηνεύσει πρώτη η Laura Nyro. Παράλληλα η Barbra συμμετείχε στην κωμωδία "The Owl And The Pussycat". Μέσα στη δεκαετία του '70 πάντρεψε τον κινηματογράφο με τη μουσική, πρώτα με το "The Way We Were" (το ομώνυμο τραγούδι έγινε Νο 1 επιτυχία), την ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε στο πλευρό του Robert Redford και αμέσως μετά με το "A Star Is Born" (το "Evergreen" ξεχώρισε σε single και έφτασε επίσης στο Νο 1 των charts). Από τότε, όποιο άλμπουμ και να ηχογραφήσει, πουλά εκατομμύρια αντίτυπα. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 γνώρισε δύο ακόμα Νο 1 επιτυχίες, συγκεκριμένα κάνοντας ντουέτο με τον Neil Diamond στο "You Don't Bring Me Flowers" και στη συνέχεια με τη Donna Summer "No More Tears (Enough Is Enough)".

 Το πιο εμπορικό άλμπουμ στην καριέρα της είναι το "Guilty" (1980) που ηχογράφησε μαζί με τον Barry Gibb από τους Bee Gees. Από εκείνο ξεχώρισε το Νο 1 single "Woman In Love". Το 1983 γύρισε το "Yentl" άλλο ένα επιτυχημένο φιλμ με το Top10 soundtrack να το συνοδεύει. Η υπόθεση του έργου είχε να κάνει λίγο-πολύ με τη ζωή της. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενσάρκωσε η ίδια. Το 1985 το άλμπουμ της "Broadway" την ξανάφερε στην κορυφή των charts. Το 1991 κυκλοφόρησε η συλλεκτική κασετίνα "Just For The Record..." κι ένα ακόμη φιλμ, το "The Prince of Tides" του οποίου την παραγωγή ανέλαβε και πάλι η ίδια.

 Η Barbra επέστρεψε στο χώρο των συναυλιών το 1994 ηχογραφώντας ζωντανά το άλμπουμ "The Concert" το οποίο πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα εισιτήρια για τη συναυλία εξαντλήθηκαν μέσα σε χρόνο μηδέν. Το 1996 ανέλαβε την παραγωγή σε ένα ακόμα φιλμ και συγκεκριμένα στο "The Mirror Has Two Faces" στο οποίο πρωταγωνιστούσε στο πλευρό των Jeff Bridges και Lauren Bacall. Το 1998 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά. Ο σύζυγός της είναι ο ηθοποιός James Brolin. Λίγο πριν την είσοδο του 2000 ηχογράφησε το "A Love Like Ours". Ένα μεγάλο αστέρι του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και της μουσικής, η Barbra Streisand, είναι από τα ελάχιστα άτομα που έχουν κερδίσει τεσσάρων ειδών βραβεία (μεταξύ αυτών 7 Grammys, 5 Emmys καθώς επίσης Oscar, και Tony). Ένα από τα σημαντικότερα βραβεία της καριέρας της, το κέρδισε το 1970 και ήταν το Tony Award στην κατηγορία της Ηθοποιού της Δεκαετίας. Επίσης το 1976 κέρδισε Oscar ερμηνείας στο φιλμ "A Star Is Born". Επτά χρόνια αργότερα κέρδισε τη χρυσή σφαίρα για την ταινία "Yentl". Έχει εμφανιστεί σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, μία από αυτές ήταν μαζί με την Judy Garland. Έχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους έργα τόσο του θεάτρου όσο και του σινεμά.

Με άλλα λόγια έχει πρωταγωνιστήσει σε κωμωδίες, δραματικές ταινίες και μιούζικαλς. Η Barbra Streisand βρίσκεται ανάμεσα στις πιο δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες που έχουν με την παρουσία τους αφήσει εποχή στο χώρο των showbusiness.

Rod Stewart (Βιογραφία)

O Rod Stewart γεννήθηκε 10 Ιανουαρίου 1945 στο Λονδίνο αν και ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του Σκοτσέζο. Από μικρός ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, τελικά όμως τον κέρδισε το τραγούδι. Ένας από τους δασκάλους του ήταν ο boheme folk τραγουδοποιός Wizz Jones τον έμαθε να παίζει κιθάρα και μπάντζο. Στην αρχή ο Stewart και ο Jones έπαιζαν μουσική στο πεζοδρόμιο, μέχρι που τους συνέλαβε για επαιτεία η αστυνομία το 1963 στην Ισπανία. Έτσι ο Rod Stewart επέστρεψε στην Αγγλία σταματώντας αυτό το χόμπι, η μουσική όμως τον είχε κερδίσει οριστικά. Συνήθιζε μάλιστα να εμφανίζεται μαζί με τον Jimmy Powell και τους Five Dimensions σε διάφορα R'n'B clubs. Μετά από λίγο προσχώρησε για ένα χρόνο στους Hootchie Cootchie Men όπου μοιραζόταν τα φωνητικά με τον Long John Baldry.

 Το πρώτο του single με τίτλο "Good Morning Little Schoolgirl" κυκλοφόρησε το 1963. Πολλοί τον αποκαλούσαν τότε με το παρατσούκλι "Rod The Mod". Ο Rod Stewart τραγούδησε ξανά μαζί με τον Baldry στους Steampacket (με τον Brian Auger και την Julie Oriscoll στο line υp). Μαζί με τον Elton John έκαναν παραγωγή από κοινού στο "It Ain't Easy" του Baldry αλλά το 1966 έφυγε από το group επειδή μάλωσε μαζί του...Ωστόσο δεν τα έβαλε κάτω. Συνεργάστηκε μάλιστα με τους Shotgun Express (μαζί με τους μετέπειτα Fleetwood Μαc, Peter Green και Mick Fleetwood). Το σχήμα διαλύθηκε έπειτα από ένα χρόνο και το 1967, ο Jeff Beck πήρε τον Stewart στα φωνητικά των Jeff Beck Group.

Η περιοδεία τους στην Αμερική πραγματοποιήθηκε το 1968. Ήταν η πρώτη περιοδεία του Rod Stewart που τραγούδησε με φοβερό τρακ το πρώτο του κομμάτι από τα παρασκήνια, μην θέλοντας να εμφανιστεί μπροστά στο κοινό. Ο Rod συμμετείχε στα δύο άλμπουμς των Jeff Beck Group, "Truth" και "Beck-ΟΙa", που τον εδραίωσαν ως βασικό τραγουδιστή με το χαρακτηριστικό "βραχνό" στιλ του.

 Το 1969 κι ενώ ήταν ακόμη μέλος των Jeff Beck Group, υπέγραψε συμβόλαιο με την Mercury Records. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ αρχικά ονομάστηκε "Αn Old Raίncoat Wοn't Ever Let Υou Down") κυκλοφόρησε όμως με τον τίτλο "The Rod Stewart Album" φτάνοντας μέχρι το Νο.139 στην Αμερική. Η ηχογράφηση είχε γίνει από τον Mick Waller και τον Ron Wood από τους Jeff Beck Group, καθώς και τον κιμπορντίστα Ian McLagan των Small Faces και τον κιθαρίστα Martin Quittenton.

 Τα επόμενα επτά χρόνια μετά το 1972, τα πέρασε μοιράζοντας τη δράση του μεταξύ της σόλο καριέρας του και αυτής των Faces. Το 1970 ηχογράφησε το "Gasolίne Alley" (Νο 27) και ένα χρόνο αργότερα το "Every Pίcture Tells A Story" που έφτασε στο Νο 1 ταυτόχρονα σε Αμερική και Αγγλία. Αυτός ο δίσκος ήταν ο πρώτος που είχε καταφέρει κάτι τέτοιο.

 Το single "Maggie May" έφθασε στην κορυφή των charts. Ακολούθησαν τα singles "(I Κnοw) I'm Losing Υou" (πήγε μέχρι το Νο 24, το 1971 και ήταν η διασκευή στο κλασικό κομμάτι των Temptations), "Never Α Dull Moment" (Νο 2. το 1972) "Υou Wear It Well" (Νο 13 το 1972). Έχοντας ήδη δύο χρυσούς δίσκους στο ενεργητικό του, η σόλο καριέρα του ήταν σαφώς πολύ πιο πετυχημένη από αυτή των Faces με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το συγκρότημα το 1972 (τη θέση του πήρε ο Tetsu Yamauchi). Ακολούθησαν νομικές μάχες μεταξύ Mercury και Warner (με την οποία ο Stewart υπέγραψε προσωπικό συμβόλαιο) για τον έλεγχο του υλικού των Faces.

 Οι δικαστικές εκκρεμότητες για ένα διάστημα κρατούσαν εκτός στούντιο τον Rod κι έτσι η Mercury κυκλοφόρησε μια συλλογή διασκευών και hits με τίτλο "Sίng It Again Rod" και την επόμενη χρονιά, οι δύο αντιμαχόμενες εταιρίες κυκλοφόρησαν το live album "Coast Το Coast: Overture And Beginnings" υπό το όνομα Rod Stewart / Faces. Το 1974, η Mercury κυκλοφόρησε ένα album με το οποίο έχανε ουσιαστικά τον Rod Stewart από το δυναμικό της και αυτό ήταν το "Smiler" (Νο 13).

Ο Rod Stewart έκανε το ντεμπούτο του στην Warner, με παραγωγό τον βετεράνο Tom Dowd και μουσικούς από τα στούντιο Muscle Shoals.

 Το "Atlantic Crossing" του 1975 έφτασε στο Νο 9 των charts. Η ίδια χρονιά βρήκε τον Rod Stewart να μετακομίζει στο Los Angeles για να γλιτώσει τους φόρους του βρετανικού κράτους και τελικά έγινε η πιο hot φιγούρα του κοσμοπολίτικου Beverly Hills. O Stewart κράτησε τον Dοwd στην παραγωγή για το διπλό album "Α Night Οn The Τοwn" (Νο 2, 1976) που περιείχε το single "Tonight's The Night (Gonna Be Alright)" το οποίο έφτασε στην κορυφή του αμερικανικού chart και έμεινε εκεί επί οκτώ εβδομάδες. Την ίδια χρονιά, το Βασιλικό Ναυτικό υιοθέτησε τη διασκευή του Rod Stewart στο κομμάτι των Sutherland Brothers, "Sailing", ως ανεπίσημο ύμνο. Την επόμενη χρονιά, δύο ακόμη singles, η διασκευή στο "The First Cut Is The Deepest" του Cat Stevens (Νο 21, 1977) και το "The Killing Of Georgie (Part Ι & II)" (Νο 30, 1977, σχετικά με το θάνατο ενός gay φίλου του), τον έκαναν παγκόσμια γνωστό όνομα.

 Οι Faces αποτελούσαν πλέον παρελθόν. ο Ron Wood είχε γίνει μέλος των Rolling Stones πλέον και η αλυσίδα των επιτυχιών συνεχιζόταν ακάθεκτη για τον Rod: Από καυτά rockers ("Hot Legs", Νο 28, 1978) και ρομαντικές μπαλάντες ("Υοu Are Ιn Μy Heart - The Final Acclaim", Νο 4, 1978) μέχρι και disco κομμάτια ("Do Υοu Think Ι'm Sexy", Νο 1, 1979, τραγούδι βασισμένο σε σύνθεση του Jorge Ben και με τα πνευστά μέρη δανεισμένα από τον Bobby Womack). Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι σήμερα, τα έσοδα από τα πωλήσεις του "Do Υou Think Ι'm Sexy", ο Stewart συνεχίζει να τα δίνει στην Unicef (πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια) αν και το τραγούδι αυτό ήταν "κόκκινο πανί" για τους κριτικούς που έλεγαν ότι με αυτό ο Stewart ξέπεσε από το θρόνο του. Πάντως σε μια από τις συνεντεύξεις που ο διάσημος καλλιτέχνης έδωσε μέσα στη δεκαετία του ΄90, τα 90's, ομολόγησε ότι θεωρεί το τραγούδι αυτό μάλλον "κακόγουστο".  Όσο για τα albums που κυκλοφόρησε στα 80's ("Foolish Behavior", "Tonight Ι'm Yours", "Out Of Order") έγιναν όλα πλατινένια. Τα singles του έμπαιναν σταθερά στις ψηλότερες θέσεις των charts: "Passion" (Νο 5, 1980), "Infatuation" (Νο 6, 1984), "Μy Heart Can't Tell Υοu Νο" (Νο 4, 1988), "Downtown Train" (Νο 3, 1989). Το 1985 ο Rod Stewart συνεργάστηκε ξανά με τον Jeff Beck για μια διασκευή στο "People Get Ready" των Impressions που συμπεριλήφθηκε στο album "Flash" του Beck.

 Το 1986 τραγούδησε το βασικό θέμα της ταινίας "Legal Eagles", με τίτλο "Love Touch" (Νο 6) ενώ μια επανεκτέλεση του στο "Twistin' The Night Away" του Sam Cooke που είχε πρωτοερμηνεύσει το 1973, συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας "Innerspace". Το album "Ουt Of Order" του 1988 σε παραγωγή Berbard Edwards και Andy Taylor χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως μια ανανεωμένη επιστροφή του.

 Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, έδειξε πόσο πολύ αγαπά την soul μουσική διασκευάζοντας το "This Old Heart Of Mine" των Isley Brothers, μαζί με τον Ronald Isley (Νο 10, 1990), τραγούδησε μαζί με τους Temptations το "Motown Song" (Νο 10, 1991 ) και διασκεύασε το "It Takes Τwο" κάνοντας ντουέτο με την Tina Turner. Το 1993 ο Rod Stewart κυκλοφόρησε το "Unplugged... And Seated" που πούλησε πάνω από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα singles "Have Ι Told You Lately" του Van Morrison (Νο 5) και "Reason Το Believe" (ντουέτο με τον Ronnie Wood. Νο 19) αγαπήθηκαν από εκατομμύρια θαυμαστές του.

 Στη συνέχεια μαζί με τον Bryan Adams και τον Sting ερμήνευσε την ίδια χρονιά, το βασικό θέμα από την ταινία "The Three Muskateers", το "All For Love" που έμεινε επί τρεις εβδομάδες στο Νο 1 της Αμερικής. Το 1995 συνέχισε τις ακουστικές του αναζητήσεις με το "Α Spanner Ιn The Works" (Νο 35), σε παραγωγή Trevor Ηοrn, Bernard Edwards και Andy Taylor. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το "If Ι Fall Ιn Love Tonight" με επανεκτελέσεις παλιών δικών του μελωδικών στιγμών, καθώς και μια διασκευή του "When Ι Need Υοu" του Leo Sayer.

 Το 1998 επέστρεψε με ένα album διασκευών, το "When We Were The New Boys" όπου τιμούσε τραγούδια των Oasis, των Primal Scream, του Nick Lowe, του Graham Parker, των Skunk Anansie, των Waterboys, των Faces κ.λ.π. Όσον αφορά την αισθηματική ζωή του Rod Stewart που ήταν μάλλον θυελλώδης, εμφανής ήταν η αδυναμία του καλλιτέχνη στις ξανθές από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι σήμερα. Η ερωτική του σχέση με τη σουηδέζα starlet Britt Ekland (η οποία έληξε το 1977 στα δικαστήρια με ένα χρηματικό ποσό δεκαπέντε εκατομμυρίων δολαρίων σε βάρος του Stewart), πρόσθεσε πολλές πιπεράτες λεπτομέρειες στην αυτοβιογραφία της με τίτλο "True Britt".

 Η αλυσίδα με τις διάσημες ξανθές ξεκινούσε με την Ekland και συνεχιζόταν με την Alana Hamilton, πρώην σύζυγο του George Hamilton ΙV, την οποία παντρεύτηκε το 1979. Επόμενη στη σειρά, ήταν η Kelly Emberg, ένα μοντέλο, με την οποία έζησε έξι χρόνια. Όταν έληξε η σχέση τους, η Emberg ζήτησε είκοσι πέντε εκατομμύρια δολάρια στο δικαστήριο. Το 1990 ο Rod Stewart παντρεύτηκε το μοντέλο Rachel Hunter o γάμος του όμως και πάλι πήρε το δρόμο του διαζυγίου. Τώρα ο διάσημος καλλιτέχνης έπειτα από τρεις γάμους και τρία διαζύγια δεν σκοπεύει να ξαναπαντρευτεί.

 Μετά από τρία χρόνια επέστρεψε και πάλι στη μουσική υποδεχόμενος αυτή τη φορά τη νέα χιλιετία με μία δισκογραφική δουλειά που κοσμείται από τις παρουσίες του Gregg Alexander των New Radicals, της Μacγ Grαy, της Helicopter Girl και άλλων σύγχρονων καλλιτεχνών που ανανεώνουν το καλλιτεχνικό του προφίλ. Το album λεγόταν "Human" (2001) και το πρώτο single που ξεχώρισε ήταν το "Ι Can't Deny It". Ακολούθησε ένα διπλό compilation με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του (2001) ενώ μέσα στο 2002 ηχογράφησε το άλμπουμ “It Had To Be You-The Great American Song” με αξιόλογες συνεργασίες μουσικών της jazz όπως του Arturo Sandoval, του Michael Brecker και του Dave Koz.

 Ήδη από το 1994 το όνομα του Rod Stewart εισήχθη στο Rock 'Ν' Roll ΗaΙΙ Of Fame και στο βιβλίο Ρεκόρ των Guiness, ως ο καλλιτέχνης που έπαιξε μπροστά στο μεγαλύτερο ακροατήριο την πρωτοχρονιά του 1994 στο Copacabana Beach του Rio De Janeiro τραγούδησε μπροστά σε 4,2 εκατομμύρια ανθρώπους! Και να σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο του τραγούδι το είχε ερμηνεύσει τη δεκαετία του '60 από τα παρασκήνια επειδή ντρεπόταν να εμφανιστεί μπροστά στο κοινό.

Spice Girls (Βιογραφία)

 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Spice Girls, συναντήθηκαν σε μια ακρόαση για να γυρίσουν διαφημιστικά. Αυτή η συνάντηση έγινε πολλές φορές μέχρι το 1993 και στο τέλος κατέληξαν στο να συγκατοικήσουν σε ένα σπίτι στο Berkshire όπου και ξεκίνησαν να γράφουν στίχους και να συνθέτουν μουσική.

Αρχικά οι Spice Girls ήταν πέντε: Η Victoria Addams ή αλλιώς Posh Spice (γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1973 στο Essex), η Melanie Brown, αλλιώς, Mel B/Scary Spice (γεννήθηκε στις 29 Mαϊου του 1973 στο Yorkshire, η Emma Bunton η μικρότερη των Spice Girls γνωστή ως Baby Spice (γεννήθηκε στις 21 Ιανουαρίου του 1976 στο Λονδίνο), η Melanie Chisholm γνωστή ως Mel C/Sporty Spice (γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1974, στο Lancashire) και τέλος η μεγαλύτερη του συγκροτήματος η Geraldine Halliwell γνωστή ως Geri/Ginger Spice (γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1970 στο Hertfordshire.

Όλες τους Αγγλίδες, έκαναν το ντεμπούτο τους την εποχή που συγκροτήματα όπως οι Take That διοικούσαν τα charts. Ήταν Μάιος του 1995 όταν τις ανακάλυψε ο Simon Fuller και τους πρότεινε να ηχογραφήσουν ένα δίσκο. Το επόμενο βήμα τους ήταν να υπογράψουν συμβόλαιο με την Virgin Records και το Ιούνιο του 1996 οι Spice Girls εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο μουσικό στερέωμα της βρετανικής σκηνής με το πρώτο τους single 'Wannabe". Νεανικό beat και "παιδικό» ραπ. Ό,τι ακριβώς ήθελαν να ακούσουν τα νεαρά αγοράκια και κοριτσάκια όλου το κόσμου. Το single ανέβηκε στο Νο.1 της Αγγλίας, κάτι που κατάφερε και το δεύτερο single τους 'Say You'll Be There'. Οι πωλήσεις των δίσκων των Spice Girls μπορούσαν άνετα να συγκριθούν με τις πωλήσεις που είχαν πραγματοποιήσει οι Take That ή από την περασμένη δεκαετία οι Wham!

Σχεδόν αμέσως, κάποιοι που δεν χάρηκαν και τόσο με την επιτυχία των Spice Girls άρχισαν να διαδίδουν φήμες ότι η Gerri Halliwell είχε ποζάρει στο παρελθόν "όπως τη γέννησε η μαμά της" σε διάφορα περιοδικά ή ακόμη ότι έπαιρνε ηρεμιστικά χάπια. Τίποτα όμως απ΄ όλα αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στην καριέρα όχι μόνο της Gerri Halliwell αλλά των άλλων μελών των Spice Girls.

Η μπαλάντα '2 Become 1' ανέβηκε στο Νο.1 της Αγγλίας τα Χριστούγεννα του 1996 και το Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς τα νεαρά κορίτσια γνώρισαν εφάμιλλη δόξα και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το single τους "Wannabe" που 8 μήνες πριν είχε αγγίξει την κορυφή των βρετανικών charts, κατάφερε το ίδιο και στους πίνακες επιτυχιών της Αμερικής. Όσο για το πρώτο τους άλμπουμ "Spice" έγινε πολυπλατινένιο σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη κάνοντας τους εφήβους όλου του κόσμου να παραληρούν!!

Οι Spice Girls χαρακτηρίστηκαν "μουσικό» φαινόμενο. Για πρώτη φορά συγκρότημα αποτελούμενο από κορίτσια νεαρής ηλικίας γνώριζε τόσο μεγάλη επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο. Τέτοια δόξα είχε να γνωρίσει συγκρότημα από την εποχή των Beatles (1964).

Το δεύτερο άλμπουμ των Spice Girls είχε τίτλο Spiceworld, απ΄ όπου ξεχώρισαν άλλα δύο κομμάτια που πήγαν στο Νο.1 της Μεγάλης Βρετανίας. Το 'Spice Up Your Life' και το 'Too Much'. Ο δίσκος κατάκτησε την κορυφή σε περισσότερες από 6 χώρες αν και οι πωλήσεις που πραγματοποίησε δεν ήταν οι αναμενόμενες.

Ακολούθησε το single των Spice Girls 'Stop' που έφτασε ένα σκαλοπάτι κάτω από την κορυφή. Ήταν μάλιστα το πρώτο κομμάτι των νεαρών κοριτσιών που δεν κατάφερε να πάει στο Νο.1. Η χειρότερη στιγμή τους ήταν όταν τον Μάιο του 1998 η αρχηγός τους Gerri Halliwell ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει τις Spice Girls για να κάνει σόλο καριέρα.

Παρ΄ όλα αυτά το συγκρότημα και πάλι δεν πτοήθηκε. Το 'Viva Forever' ήταν το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε μετά την αποχώρηση της Gerri Halliwell (αν και το τραγουδά η ίδια) αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το φαινόμενο "Spice" . Το single μπήκε στα βρετανικά charts τον Ιούνιο του 1998.

Η δημοτικότητα των Spice Girls πήρε τεράστιες διαστάσεις ώστε μέσα στους επόμενους μήνες δεν υπήρχε μέλος των Spice Girls που να μην είχε ηχογραφήσει τουλάχιστον ένα σόλο single. Η Melanie C. για παράδειγμα ηχογράφησε κάποια σόλο τραγούδια μεταξύ αυτών το "I Turn To You" που αγαπήθηκε ιδιαίτερα και στη χώρα μας. Κι εκεί που όλοι νόμιζαν ότι ήρθε το τέλος για τις Spice Girls, μέσα στο Νοέμβριο του 2000 τα τέσσερα από τα πέντε μέλη τους επανήλθαν ενωμένα στη δισκογραφία με το "Forever". Η απουσία της Gerri Halliwell δεν φάνηκε να τους προβληματίζει και το ένατο Νο.1 single τους "Holler" απέδειξε ότι τα νεαρά διάσημα κορίτσια μπορούν να κατακτήσουν τα charts ακόμα και χωρίς την Gerri.